Ιστορία των καζίνο στην Σοβιετική Ένωση: πώς ήταν τα πράγματα με τα τυχερά παιχνίδια πριν από 40 ή περισσότερα χρόνια

Τα τυχερά παιχνίδια στη Σοβιετική Ένωση πάντα προκαλούσαν πολλές διαφωνίες. Από τη μία πλευρά, η εξουσία ρυθμίζε τα πάντα αυστηρά στη ζωή των πολιτών, συμπεριλαμβανομένων και των ψυχαγωγιών. Από την άλλη πλευρά, αναγνωριζόταν ένας ιδιαίτερος ρόλος στα καζίνο στη διασκεδαστική ζωή, αν και σε επίσημο επίπεδο ήταν απαγορευμένα. Η ιστορία των καζίνο στη Σοβιετική Ένωση είναι μια ξεχωριστή χρονική αφήγηση της μάχης ενάντια στα ελαττώματα, των ταπεινών προσπαθειών να προσαρμοστούν τα δυτικά ψυχαγωγικά στη σοβιετική πραγματικότητα και των αντιφατικών αποφάσεων των αρχών.

Τυχερά παιχνίδια στη Σοβιετική Ένωση: απαγόρευση και πραγματικότητα

Η Σοβιετική Ένωση ήταν γνωστή για τους αυστηρούς νόμους της σχετικά με τα τυχερά παιχνίδια. Σε επίσημο επίπεδο, τα τυχερά παιχνίδια ήταν πάντα απαγορευμένα, ειδικά μετά την υιοθέτηση μιας αυστηρής πολιτικής το 1928 που είχε ως στόχο την καταπολέμηση των καπιταλιστικών ελαττωμάτων. Ωστόσο, παρά τις απαγορεύσεις, πραγματικά παιχνίδια συνέχιζαν να υπάρχουν στη σκιά.

Απαγόρευση των τυχερών παιχνιδιών

Οι πρώτες σοβαρές προσπάθειες ρύθμισης των τυχερών παιχνιδιών στη Σοβιετική Ένωση έγιναν στα τέλη της δεκαετίας του 1920, όταν εγκρίθηκε διάταγμα που απαγόρευε όλες τις μορφές ψυχαγωγίας. Ο κύριος στόχος ήταν η εδραίωση των ηθικών κανόνων και η εξάλειψη των καπιταλιστικών ενδιαφερόντων. Η απαγόρευση υποστηρίχθηκε ενεργά την πρώτη μισή του 20ο αιώνα και δεν αναθεωρήθηκε μέχρι τη διάλυση της Ένωσης. Υπό περιορισμό έπεσαν όχι μόνο τα κουλοχέρηδες και οι ρουλέτες, αλλά και τα τραπουλόχαρτα, κάτι που οδήγησε σε μείωση της δημοτικότητας μορφών όπως το πόκερ και το μπριτζ μεταξύ των σοβιετικών πολιτών.

Τα πρώτα καζίνο στη Σοβιετική Ένωση: πραγματικότητα και μύθοι στην ιστορία της βιομηχανίας

Στη Σοβιετική Ένωση δεν υπήρχαν επίσημα καζίνο, αλλά μπορούμε να μιλάμε για την εμφάνιση των λεγόμενων «υπόγειων» αιθουσών, οι οποίες άρχισαν να εμφανίζονται από τη δεκαετία του ’60, όταν η ροή ξένων αντιπροσώπων στη Μόσχα και άλλες μεγάλες πόλεις αυξανόταν.

Παιχνίδια για ξένους πολίτες

Καθώς τα τυχερά παιχνίδια δεν επιτρεπόταν επίσημα, υπήρχαν κλαμπ παιχνιδιών και κλειστές κοινότητες που απευθύνονταν αποκλειστικά σε ξένους πολίτες, οι οποίοι επιτρεπόταν να συμμετέχουν σε νόμιμα τυχερά παιχνίδια στα πλαίσια διπλωματικών και πολιτιστικών επισκέψεων.

Ένα παράδειγμα μπορεί να είναι η Μόσχα, όπου στα ξενοδοχεία για ξένους πολίτες υπήρχαν κλειστοί κλαμπ με παιχνίδια με χρήματα. Αυτά ήταν νόμιμα τυχερά παιχνίδια για ξένες αντιπροσωπείες, ενώ για τους πολίτες της Σοβιετικής Ένωσης παρέμεναν απαγορευμένα. Σε ορισμένες περιπτώσεις, οι κανόνες λειτουργίας σε αυτά τα κλαμπ ήταν παρόμοιοι με τα διεθνή πρότυπα, αλλά, παρόλα αυτά, η πρόσβαση ήταν περιορισμένη για τους ντόπιους κατοίκους.

Νομιμοποίηση και εναλλακτικές λύσεις: τζόγος και παιχνίδια με κάρτες

Στην ιστορία των καζίνο στη Σοβιετική Ένωση, παρά τις αυστηρές απαγορεύσεις, οι εναλλακτικές στα τυχερά παιχνίδια έγιναν αρκετά δημοφιλείς. Ένα παράδειγμα αυτού ήταν η νομιμοποίηση των λαχείων.

Το Σπορτλότο και ο τζόγος

Το «Σπορτλότο» ήταν αναμφίβολα μία από τις πιο δημοφιλείς μορφές τυχερών παιχνιδιών στη Σοβιετική Ένωση. Σε αντίθεση με τα καζίνο, το Σπορτλότο ήταν σχετικά νομιμοποιημένο και διεξαγόταν με την υποστήριξη του κράτους. Τα έπαθλα και τα ποσοστά από τα πωληθέντα εισιτήρια πήγαιναν για την ανάπτυξη του αθλητισμού στη χώρα. Παρόλο που δεν ήταν ένα καζίνο στην κλασική έννοια, η έννοια έγινε πολύ δημοφιλής μεταξύ των σοβιετικών πολιτών.

Παιχνίδια με κάρτες

Παρά τις επίσημες απαγορεύσεις και τον σταθερό έλεγχο από την αστυνομία, τα παιχνίδια με κάρτες στη Σοβιετική Ένωση δεν απλώς επέζησαν — ενσωματώθηκαν στην καθημερινή ζωή, ακόμη και στην περιφέρεια του δημόσιου χώρου. Οι παρτίδες πόκερ, πρεφεράνς, μπούρα ή οτσκο συνεχίστηκαν σε κοινόχρηστα διαμερίσματα, εξοχικές συνεταιριστικές κατοικίες, ενοικιαζόμενα «εργένικα» διαμερίσματα και ακόμη και σε φοιτητικά εστιατόρια, όπου η παρτίδα μετατρεπόταν σε μια ανεπίσημη σχολή λογικής, μνήμης και δρόμου.

Σε αντίθεση με το δυτικό μοντέλο, όπου τα καρτερία λειτουργούσαν νόμιμα, στη Σοβιετική Ένωση παρέμεναν υπό έμμεση απαγόρευση από τα τέλη της δεκαετίας του ’20. Ωστόσο, όσο πιο αυστηρός γινόταν ο έλεγχος, τόσο πιο εφευρετικοί ήταν οι παίκτες. Οι υπόγειες παρτίδες συγκεντρώνονταν αποκλειστικά με βάση τη γνωριμία: κανείς δεν έκ